یکی از مهمتریمن و چشمگیر ترین ساختهای فرهنگی در منطقه آسبادهای بادی می باشد.

آسباد از دو طبقه ساخته شده است. در بخش فوقانى یا آس خانه دیوارهاى منحنى كنارى باد را به طرف پره هایى كه بر تیر ثابت آسباد و محور و بازو و بالاخره سنگ آسباد تكیه دارند هدایت مى كنند. طبقه همكف این مجموعه جاى انباشت گندم و آرد و ابزار دیگر كار است. بخش فوقانی آسخانه هم شامل یک تیر عمودی و یک تیر افقی بر روی چرخ و پره است.

متاسفانه در چند سال اخیر شاهد نخریب آس باد های شهر سنگان بودیم آس باد های شهر ما الان باید مانند آس باد های نشتیفان جایگاه به خصوصی می داشت

پره در مناطقی مانند سنگان از چوب ساخته می‌شود اما در نهبندان و مناطق گرمسیر از شاخه‌های درخت خرما به عنوان پره استفاده می شود. آسبادها معمولاٌ در کنار هم و متصل به یکدیگر ساخته می شوند که یکی از دلایل آن مقاومت در برابر بادهای 120 روزه است.

درباره پیدایش آسبادها اطلاعات دقیقی در دسترس نیست. اغلب مورخین که در طول قرون متمادی به ایران سفر کرده اند مبنای آن ها را قبل از فتح ایران به دست مسلمین ذکر می کنند. و حتی برخی پا را فراتر نهاده و تکوین آنها را به ۱۷۰۰ سال قبل از میلاد مسیح مربوط می دانند. قدیمی ترین و موفق ترین مرجعی که وجود آسباد را قبل از اسلام در ایران اثبات می کند تاریخ ابن خلدون است. همچنین منابع زیادی سیستان را محل اولیه آسبادها می دانند. از توجه و تامل در واژه آس می توان به تاریخچه آسبادها پی برد. آس به معنی دانه ریز سنگ است. در فرهنگ معین درباره آس چنین آمده است: دو سنگ گرد و مسطح بر هم نهاده و سنگ زیرین در میان میلی آهنین و جزء آن از سوراخ میان سنگ زیرین در گذشته و سنگ فوقانی به قوت دست آدمی یا باد یا آب و یا برق و یا بخار چرخه و حبوب و جزء آن را خرد کند و آرد سازد. ظهور آسبادها به سبب بادهای ۱۲۰ روزه سیستان است که ساکنین گذشته با توجه به قدرت و شدت باد مذبور نیاز به ایجاد آسباد را حس کردند و در پی ساخت آن از قرنها پیش برآمده اند.عمده ترین دلیل روی آوردن به آسبادها در سنگان و در سرزمینی که به قول سون هدین: “در تمام طول سال بادهای شمال حاکمیت دارند و استقرار باد و همچنین نبود آب است” را تأکید می نماید.

ایجاد آسبادها جدای استفاده بهینه از پارامترهای اقلیمی همان گونه که ذکر شد یک ساخت فرهنگی است که این ساخت در طول تاریخ دچار تغییراتی شده تا به امروز که به این صورت باقی مانده است. و فرهنگ و دانش غنی انسان را قادر ساخته است تا یکی از محدودیت های محیط طبیعی را از میان بردارد و آن را به نقطه قوتی تبدیل سازد تا نه تنها دافع جمعیت نباشد بلکه سبب جذب و تثبیت جمعیت نیز شود.